Bρωμα, ανοησια και φτωχεια...

Naturaleza en el fango του Rodolfoto http://www.flickr.com/photos/rodolfoto/

Τι άλλο μπορεί να σκεφτεί κανείς για όσα βλέπει και διαβάζει αυτό τον καιρό στην ελληνική blog-όσφαιρα. Εκεί που θα μπορούσε να κυριαρχεί ένας ουσιαστικός διάλογος, με επιχειρήματα και με ζωντανή άποψη, αρκετοί blogger μοιάζουν σε μια πλήρη ιδεολογική και πολιτική αφασία. Στη μάταιη αναζήτησή τους καταφεύγουν σε θεωρίες συνωμωσίας και σε υιοθέτηση προβοκάτσιας. Το δήθεν blog του νέου υπουργού παιδείας, η υιοθέτηση ανοησιών για τις πυρκαγιές, η άκριτη συνωμωσιολογία κυριαρχούν σε blog που θέλουν να λέγονται προοδευτικά.
Γιατί τόση φτώχεια ιδεών;
Γιατί δεν παράγεται πραγματική κριτική;
Γιατί τα blog εμφανίζονται κατώτερα από τα τηλεοπτικά παράθυρα;
Πού είναι η πρόταση και η αντιπαράθεση θέσεων;
Φυσικά, το να γράψει κανείς επιχειρήματα είναι έργο σαφώς πιο δύσκολο και επίπονο.
Όμως γιατί απλά να αναπαράγει μίσος, υποψίες και ανοησία;
Γιατί έχει ανάγκη κάποιος να πιστεύει το ο,τιδήποτε θεωρεί πρόχειρα πως εξυπηρετεί τις ιδέες του;
Πού είναι η ευαισθησία στα ατομικά δικαιώματα;
Μήπως απλά αποδεικνύεται ένας απίστευτος χουλιγκανισμός απέναντι σε προκατασκευασμένους εχθρούς;

Καιρό τώρα σκεφτόμουν να ξεκινήσω ένα blog για να μιλήσω πολιτικά. Η πολιτική ήταν κυρίαρχη στη δική μου γενιά. Έχοντας κλείσει τα 40 νοσταλγώ συχνά τις κουβέντες που κάναμε στη δεκαετία του 80 και 90. Όχι όλες φυσικά. Διότι σε εκείνα τα χρόνια ο διχασμός, το μίσος και το πάθος ήταν κυρίαρχα. Όμως συχνά κουβεντιάζαμε ιδεολογίες. Πιστεύαμε το α ή το β και ψάχναμε επιχειρήματα για αυτό. Ύστερα βέβαια ήρθε ο κατήφορος. Λεγόταν αυριανισμός και ακολουθήθηκε και σε άλλα χρώματα, όπως το γαλάζιο. Μιλούσαμε για "ναζί" και "σκούλους των SS" ή για "γκόμενες", "ουίσκια" και "εξώγαμα". Μοναδικός χώρος που περισώθηκε σε εκείνη την εποχή το τότε ΚΚΕ. Ποτέ δεν υπήρξα οπαδός του. Έχω χιλιάδες λόγους για να τους κατηγορήσω. Όμως κίτρινοι δεν υπήρξαν. Ούτε έριχναν το επίπεδο σε κατινιές.
Και ευτυχώς, παρότι εξακολουθώ να μη συμφωνώ και να εναντιόνομαι στο σύνολο του πολιτικού τους λόγου, είναι οι μόνοι που τους βγάζωτο καπέλο για τη συμπεριφορά του. Μένουν στα επιχειρήματα της πολιτικής. Μια σημαντική μερίδα από την υπόλοιπη αριστερά περνάει στην μικροτερη της μικροπολιτικής. Απλά υιοθετεί τη λάσπη.
Κάποιος σύντροφός τους, από τη δική μου ηλικία θα πρέπει να μάθει στα παιδιά αυτά πως οι πρακτικές της προβοκάτσιας, οι κατασκευασμένοι εχθροί, η λάσπη και οι προσωπικές επιθέσεις με αστήριχτα επιχειρήματα ήταν γνώρισμα σκοτεινών περιόδων. Η Αριστερά τις είχε υποστεί στο πετσί της. Αλήθεια, κανείς δεν το θυμάται;
Γιατί ξεπέφτουν σε ένα χουλιγκάνικο φασισμό; Ακόμη και αν δεν ξέρουν, δεν φανάζονται;

Δεν ξέρω τι πραγματικά με κάνει να γράφω αυτό το blog. Δεν ξέρω καν αν θα το συνεχίσω. Μέσα σε βρώμα, φασισμό και λάσπη είναι μάταιο να εκφράζεσαι. Και το χειρότερο. Όταν μπερδεύεσαι με τα πίτουρα σε τρώνε οι κότες...

Σήμερα όμως είχα ανάγκη να τα πω, ή να τα γράψω. Όποτε και αν ξαναβρώ το κέφι ή και το βίτσιο ίσως να συνεχίσω.
Μέχρι τότε ένα καλωσόρισες, φίλε του διαδικτύου, σε αυτό το blog.
Όσο με αφορά, θα σου έλεγα να σκεφτείς πως το διαδίκτυο είναι μια ευκαιρία. Η ανωνυμία είναι ένα εργαλείο για έκφραση και πρόταση. Όχι για μίσος και φασισμό.
Και γενικότερα. Σκέψου! Είναι όμορφο και λειτουργικό. Σκέψου περισσότερο. Αλλιώς η ελευθερία σου κινδυνεύει.
Ίσως σε χρόνια με δεδομένα τα αγαθά της ελευθερίας και της δημοκρατίας οι αξίες αυτές να μικραίνουν σε σημασία. Κάποιοι ίσως πιστεύουν πως δεν θα αλλάξουν ποτέ. Έτσι απλά τις καταπατούν. Σήμερα προβοκάρουν και λασπώνουν κάποιον που λέγεται υπουργός παιδείας. Φυσικά εκείνος μάλλον είναι αρκετά δυνατός για να τον βλάψουν. Άλλωστε αποκλείεται η βλακεία να είναι τόσο διαδεδομένη. Όμως όταν αύριο θα πιάσουν στο στόμα τους κάποιον άλλον από εμάς, ελπίζω να συνεχίσουμε να διαθέτουμε άμυνες.

Silicon Citizen
(Λυπάμαι που παραμένω ανώνυμος. Ποτέ δεν μου άρεσε. Όμως φοβάμαι με ό,τι βλέπω. Και το φασισμό τους και την ανοησία τους)